قدس آنلاین - رقیه توسلی: فراوان در فراوان بر سینه کوبید و آقاجان گویان روان شد سمت خطّه ی خون... سمت دق الباب اسماء عاشقانه... سمت صلح.

این روزها باید به اشک های نازنین، روی گشاده نشان داد و رها کرد ردای دیروز را.

این روزها فراوان در فراوان باید دخیل بست و ناله زد، آنقدر که جان خالی شود از غبار دلتنگی...

آنقدر که خود را بیابیم میانه تَل و بین الحرمین و شط و خیام و کارزار ...

آنقدر که دیگر کربلا غریبه نباشد...

سرگذشت نینوا برود زیر پوست مان...

هر وعده نماز مان بشود اقتدا به ظهر عاشورا...

امان نامه شر را تکه تکه کرد...

خار مغیلان را گریست...

مجلس شراب و مشک چاک چاک و خطابه اقیانوس را شنید و خونخواه عشق شد...

آنقدر که عارف بحق رسید به بین الحرمین...  آنجا که پسران امیر، روزی، عاشقانه ها سر داده اند... آنجا که قدمگاه بانوی بانوان است و دیار سلام ها و نوازش هایش... آنجا که دلدادگان یک دستشان زیارت عاشورا گرفته اند و توی آن دیگری، دعای فرج.